Mijn vader had een hobby, of beter gezegd een grote passie. Zijn grote passie bestond uit alles wat het automerk MG te maken heeft. Vele uren heeft hij gesleuteld aan zijn eigen MG’s. Als er er weer een “nieuwe” werd afgeleverd, dachten wij altijd “Oh je, wat is dit…?! Dit komt niet goed.”
Ik noemde het vroeger dan ook altijd een Flintstone auto, want je kon echt letterlijk met je voeten door de bodem heen. Zo oud en verroest kocht hij de auto’s. Toch kreeg hij het voor elkaar om daar weer een schitterende (en werkende) auto van te maken. Maar dat betekende wel uren, dagen, maanden en soms ook wel wat langer, knutselen aan een auto.
Maar zijn passie was zo groot dat het niet alleen bleef bij het opknappen van auto’s in de garage. Alles waar MG op stond dat werd gekocht. Zo maakte hij bijvoorbeeld ook zelf een wandklok met het logo van MG erop en een kast voor zijn vele miniaturen. Het kwam dus ook terug in het interieur….
Mijn vader werd ouder en het werd teveel om weer een nieuw restauratie project te beginnen, want dat betekende weer uren onder de auto liggen op een koude garagevloer. Maar bezig bijtje als hij was, zocht hij toch weer een project en dat werden MG trapauto’s. Hij had ergens een trapauto gezien en dat zou vast erg leuk zijn voor zijn eerste kleinzoon. Maar van een ander merk zou natuurlijk niet gepast zijn, dus begon hij er zelf maar een te maken. Overal haalde hij onderdelen vandaan en ook dit lukt hem.
Na een paar maanden werk stond er een prachtige trapauto, maar eigenlijk te mooi en misschien ook wel te kwetsbaar om te gebruiken. Dus helaas geen trapauto voor de kleinzoon maar vele MG fanaten waren er blij mee. Alles klopte tot in detail, van de grill tot de kleur van de lak. Mijn vader verkocht ze aan mensen die ze gebruikten voor binnenshuis. Zo staat er een in een hotel, een cafe en zelfs in een museum in Engeland.
Wij als familie hadden er echter nog geen, omdat er elke keer wel een liefhebber voor was. Elke keer zei hij dat het de laatste was, maar er volgde er toch altijd wel weer een. Dus wachtten wij onze beurt af, totdat hij te ziek werd. Of het nu toeval was of voorbestemd, maar de laatste die hij maakte, was in mijn lievelingskleur oud blauw. Vlak voor zijn overlijden heb ik gevraagd of ik deze mocht hebben. Uiteraard was het antwoord ja. Zodoende kreeg ik de laatste trapauto in huis. Mijn vader dacht altijd dat ik geen trapauto wilde omdat het nogal veel ruimte in beslag nam 😉
Eenmaal in huis, blijkt het inderdaad wel een erg grote trapauto. Maar ik wilde hem perse hebben, alleen waar kon ik hem neerzetten zonder dat je je nek erover breekt? Toen kreeg ik een goede ingeving…..
Waarom kijk je bij zoiets altijd naar de vloer? De wanden zijn ook goed geschikt, zo ontstond het idee om hem op te hangen.
Op deze manier kun je je passie/hobby op een leuke manier in je interieur integreren en bovendien ontstaat er een echte eyecatcher in de ruimte. Daarnaast maak je echt iets persoonlijks van je interieur. Vol trots kijk ik naar het vele werk dat mijn vader heeft verricht aan de prachtige trapauto. Helaas heeft hij niet mee mogen maken dat zijn laatste creatie bij mij hangt, maar ik weet zeker dat hij het een geweldige oplossing had gevonden.
Heb jij ook je passie in je interieur geïntegreerd?
Deel het hier met andere lezers, we zijn erg benieuwd!